zajmuje zielony pokój w rogu, a panna Delacroix niebieski, przylegający do pani pokoju. Apartament lorda Kilcairna znajduje się w drugim końcu korytarza. Lokaje wnieśli kufer, złożyli jej ukłon i oddalili się. Alexandra skinęła głową swojemu przewodnikowi, wdzięczna, że podał jej nazwiska podopiecznych. - Dziękuję. Czy pani i panna Delacroix są w domu? - Rano zostanie im pani przedstawiona, panno Gallant. Kolacja zostanie pani przyniesiona do pokoju, a śniadanie będzie podane na dole, punktualnie o ósmej. Nazywam się Wimbole, gdyby pani jeszcze czegoś potrzebowała. - Dziękuję, Wimbole. Kamerdyner ukłonił się sztywno i ruszył na dół. Alexandra odprowadziła go wzrokiem, póki nie zniknął w czeluściach ogromnego domu. Rozprostowała plecy i weszła do sypialni. - Mój Boże! Do tej pory zawsze pracowała w zamożnych domach, ale takiego przepychu jeszcze nigdy nie widziała. Jej pokój był większy od niejednego salonu. Prywatny apartament lorda Kilcairna bez wątpienia prezentował się jeszcze okazalej. Wimbole nie wymienił żadnej nazwy, ale określenie „złota komnata” samo się narzucało. Złoty był baldachim nad łóżkiem oraz ciężka, elegancka kapa. W trzech oknach wisiały zielono - złote zasłony. Ciemnobrązowe obicia dwóch foteli ustawionych przed buzującym kominkiem pyszniły się orientalnym wzorem, wyhaftowanym złotą nicią. W tym momencie Szekspir trącił ją nosem, żeby ściągnąć na siebie uwagę. Schyliła się i odpięła mu smycz. Terier natychmiast ruszył na zwiedzanie nowego domu. Przy każdym świeżo odkrytym zapachu merdał ogonem i powarkiwał uszczęśliwiony. Tymczasem Alexandra otworzyła kufer i zaczęła się rozpakowywać. Nigdy nie przyjmowała posady, nie poznawszy najpierw podopiecznych. Rano przedstawi Balfourowi swoje warunki. Jeśli mu się nie spodobają albo jeśli ona nie polubi pań Delacroix, wtedy... Znieruchomiała z przyborami toaletowymi w ręce. Jeśli złoży wymówienie, minie prawdopodobnie kolejnych sześć miesięcy, zanim znajdzie inną pracę. Cóż, o to będzie się martwić jutro. Jutro nadeszło szybciej, niż się spodziewała. Kiedy otworzyła oczy w kompletnej ciemności, w pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie się znajduje i co ją obudziło. Gdy usłyszała ciche szczeknięcie, przypomniała sobie jedno i drugie. Namacała świecę na nocnym stoliku i usiadła. Gdy w pokoju rozbłysło nikłe światełko, zobaczyła, że pies stoi przy drzwiach i patrzy na nią żałośnie. - O, Boże, jak mi przykro, Szekspirze - powiedziała szeptem i niechętnie wyszła z ciepłego łóżka. - Chwileczkę. Nie mogła znaleźć kapci, na szczęście szlafrok leżał w nogach łóżka. Włożyła go pospiesznie. - Weź smycz. Terier popędził do toaletki, wskoczył na krzesło, ściągnął na podłogę plecioną skórzaną smycz i przyniósł ją pani. Alexandra przypięła ją do obroży, wzięła do ręki świecę i ruszyła na bosaka do drzwi. Na szczęście zamek i zawiasy były dobrze naoliwione. Szekspir pociągnął ją przez cichy korytarz oblany blaskiem księżyca. - Cii - upomniała psa szeptem. Gdy zeszła do holu, stary zegar wybił kwadrans. Za piętnaście trzecia. Frontowe drzwi otworzyły się bezszelestnie. Alexandra zadrżała, kiedy chłodne nocne powietrze owiało jej gołe nogi. Wypuściła psa do niewielkiego ogrodu, który przylegał do domu. - Pospiesz się, Szekspirze. Jest zimno. - Już próbuje pani uciec? Odwróciła się gwałtownie. Krzyk uwiązł jej w gardle. Przy furtce stał lord Kilcairn. - Milordzie! Gdyby nie blask świecy, w ogóle by go nie dostrzegła. Od stóp do głów był ubrany na czarno. Kiedy się poruszył, błysnął śnieżnobiały fular.