Panna C. H.-W. przebywa w rodzinie bardzo szanowanej. napisała. Oczywiście, to nieprawda. Lady Helena jest ekscentryczką, poszanowanie zaś markiza było mocno wątpliwe. Zamierza tam pozostać, chyba ze będzie magla sama decy¬dować o swojej przyszłości. Czy to aby nie za mocne słowa? Jest w końcu niepełnoletnia. Może powinna to nieco złago¬dzić, szczególnie jeśli chce, żeby Jameson renegocjował jej związek? A jakby tak napisać: Pragnie, by jej przyszłość stała się sprawą obopólnego porozumienia. Tak, to brzmi lepiej. Jak tu zakończyć? Może: Pełne szacunku pozdrowienia dla wszystkich. Jameson zrozumie, że ma na myśli matkę. Na koniec numer skrytki.
Z drobnymi poprawkami przepisała na czysto notatkę i zadowolona, przyjrzała się swemu dziełu. Jameson. Skrytka 240. Panna C. H.-W. przebywa bezpiecznie w szanowanej rodzinie. Pragnie, by jej przyszłość stalą się sprawą obopólnego porozumienia. Pełne szacunku pozdrowienia dla wszystkich. Skrytka numer... Tak będzie dobrze. Nieświadoma, że jeden z gości markiza wiąże z jej osobą zupełnie inne plany, zdecydowała, że po niedzielnej mszy zaniesie tę wiadomość kuzynce Anne i poczeka na odpowiedź. 8 Kiedy sobotnim rankiem Clemency schodziła na śniada¬nie, usłyszała, jak Mark mówi pozostałym gościom o skró¬ceniu swojego pobytu w Candover Court. - Chodzi o mojego ojca chrzestnego - wyjaśnił, pokazując list. - Biedak, jest bardzo chory. To stary żołnierz, nigdy nie doszedł do siebie po postrzale w ramię, jaki otrzymał pod Badajoz. Rozległy się słowa ogólnego współczucia. Clemency wyczuła, że obecnym bardziej chodzi o majora Armstronga, niż o wyjazd pana Baverstocka. Sama doznała ogromnej ulgi. Aż do tej pory nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo gnębi ją obecność tego człowieka. - Mam nadzieję, że pani nas nie opuści, panno Baverstock - rzekła uprzejmie lady Fabian, choć prywatnie pomyślała, że wcale nie żałowałaby tej straty. Lysander mówił niewiele. Kiedy Mark oznajmił mu o konieczności wyjazdu, posłał przyjacielowi szybkie, pełne sceptycyzmu spojrzenie, po czym zajął się znowu gotowanym ryżem z dodatkiem ryby i jajka na twardo. Przewidywał, że Mark wcześniej czy później wymyśli zgrabną wymówkę, zastanawiał się tylko jaką. Ponieważ sprawa nie mogła dotyczyć Oriany, pomyślał więc, że Mark spisał się nieźle. - Nie zamierza pan chyba podróżować w niedzielę, panie Baverstock! - oburzyła się Adela. - Niestety, panno Fabian, nie mam wyboru - odparł Mark, spuszczając wzrok. - Dzień święty został, tak jak pozostałe, stworzony dla człowieka, a sumienie nie po¬zwoliłoby mi w tak ciężkich chwilach być z dala od ojca chrzestnego - dodał z szacunkiem. Co za hipokryzja, pomyślała Clemency. Rozmowa zeszła na sprawy zaplanowane na dalszą część dnia. Lady Helena oznajmiła, że po południu zamierza się pokazać na wiejskim jarmarku i z chęcią zabierze ze sobą każdego, kto zechce jej towarzyszyć. - Nie zabawię tam długo - dokończyła. - Mario, interesuje cię to? - Milordzie? - Państwo Fabianowie zgodnie oświad¬czyli, że są do jej dyspozycji. - A ty, Adelo? - Nie pociągają mnie takie imprezy, kuzynko Heleno - odparła Adela. - Jestem pewien, że Diana będzie miała ochotę, prawda, moja droga? - zapytał markiz. Zmienił zdanie na temat młodszej kuzynki; pod płaszczykiem nieśmiałości i nieporad¬ności kryła się miła, ciekawa świata duszyczka. Dziewczyna kiwnęła głową i z błyskiem w oczach zerknęła na Arabellę. Ta zaś spojrzała pytająco na brata. - Podwiozę dziewczęta moją dwukółką, jeśli nie będzie przeszkadzała im ciasnota. Oriano, a co z tobą? Pojedziesz z ciocią Heleną? Oriana stłumiła ziewnięcie i odparła, że raczej nie. Jej zdaniem markizowi nie należało się nawet minimum grzecz¬ności, skoro postanowił tak samolubnie sprzedać ojco¬wiznę. - Nie uważam za rozrywkę pokazów błaznów - oznajmiła wyniośle. - Zostanę z panną Fabian. - Giles, a co ty o tym sądzisz? - spytała lady Fabian. Młodzieniec stanął przed sporym dylematem. Był na tyle młody, że pociągały go wiejskie jarmarki, jednak z drugiej strony chciał pozostać w pobliżu Clemency, a wszystko wskazywało na to, że dziewczyna nie pojedzie. - Myślę, że powinieneś wybrać się z nami, synu - odezwał się lord Fabian. Ten młodzian już wystarczająco długo naprzykrzał się pannie Stoneham. Dziewczyna bez wątpienia z radością przyjmie chwilę wytchnienia. Tymczasem Clemency przeprosiła gości i udała się do sali lekcyjnej. Nikt nawet nie zastanawiał się, czy ona zechce pojechać na jarmark, ale to dziecinada z jej strony, że czuje się tym urażona. Przecież jestem guwernantką, powiedziała sobie stanowczo; guwernantek zwykle nie bierze się pod uwagę przy planowaniu przyjęć i zabaw. Gdyby jej o to chodziło, zostałaby z matką na Russell Square. Będzie niemądra, jeśli pozwoli, by to ją przygnębiało. Ma tyle spraw na głowie, powinna się zająć czymś pożytecznym. W sobotę lekcje się nie odbywały, lecz zamierzała przykleić na tekturki kilka rysunków Arabelli i oprawić je w ramki. Nie w smak jej było zostać przez pół dnia z panną Fabian i Baverstockami, ale postanowiła nie wchodzić im w drogę. Dziwiło ją jedno. Nie mogła nie zauważyć, że panna Baverstock zaprzestała pogoni za markizem. Co to ma oznaczać? Czy znudziła się nim - nie, to absurdalny pomysł - a może jest już tak pewna swego, że nie obawia się sprawiać wrażenie obojętnej? W każdym razie Clemency miała przed sobą kolejne spokojne popołudnie. Mark udał się do Oriany, żeby razem z nią pisać list, który miał pociągnąć Clemency w przepaść. Oriana okazała gorliwe, niemal perwersyjne, zaintereso¬wanie losem Clemency. - Co właściwie zamierzasz robić? - pytała z ciekawością. - Zgubię Arabellę, gdy tylko zauważę pannę Stoneham, a potem zaciągnę dziewczynę gdzieś w krzaki. Nie przypusz¬czam, żeby sprawiała kłopoty. - To na nic - odparła siostra zdecydowanie. - W zaroślach będzie się roić od zakochanych par, pomyślałeś o tym? Poza tym tutejsi ludzie doskonale wiedzą, kim ona jest. Mark wyglądał na zaniepokojonego. - Nie - ciągnęła Oriana, podekscytowana myślą o rychłym upadku panny Stoneham. - Musisz zabrać ją do „Korony”. - Ona tam nie pojedzie, nie bądź naiwna, moja droga. - Pojedzie, jeśli uwierzy, że jest tam Arabella. - Może masz rację - odparł Mark rozważając to w my¬ślach. Dopnie swego w komforcie wiejskiej sypialni, co z pewnością sprawi mu większą przyjemność, a być może Hej. - Oczywiście, że mam! Powiedzmy, że w imieniu Arabelli napiszę do guwernantki liścik, że po skończonych tańcach zabierasz ją na prywatną kolację do „Korony”? - Genialne, siostrzyczko - zaśmiał się Mark. - Nie będzie można powiedzieć, że zmusiłem ją do przyjścia. Przybiegnie do mnie jak na skrzydłach! - Poklepał Orianę po dłoni. - Doprawdy, zasługujesz na tę klacz. Poprzedniej nocy Oriana zabrała z pokoju lekcyjnego Zeszyt Arabelli i teraz usiadła przy biurku, by skopiować jej charakter pisma. - Co ty na to? - zapytała brata. - „Droga panno Stoneham, proszę się nie martwić, że nie ma mnie w domu. Pojechałam na jarmark z panem Baverstockiem” - a może napisać „z Markiem” - To zabrzmi bardziej alarmująco. „Zjemy razem kolację w «Koronie» - w prywatnym pokoju, więc proszę się nie martwić o moją reputację, a potem Mark odwiezie mnie bezpiecznie do domu. Arabella”. Coś jeszcze dodać? - Tak będzie doskonale, siostrzyczko. Oriana spojrzała na list. Pomyślała, że udało jej się całkiem nieźle podrobić bazgroły Arabelli. Po spędzeniu przyjemnego popołudnia rozbawione towa¬rzystwo wróciło do Candover Court. Lady Helena obejrzała wszystkie jarmarkowe atrakcje, wydając pieniądze na niepo¬trzebne błahostki. Lord i lady Fabianowie również stanęli na wysokości zadania, pozbywając się swoich funduszy, lord Fabian kilkakrotnie nawet brał udział w rzucaniu do celu. Arabella i Diana, otrzymawszy od Fabianów po dwa szylingi, wydały je natychmiast na wizytę u wróżki zwanej Zabiną. Cyganka przepowiedziała im obu bogatych i przystojnych mężów, a chichoczącej Arabelli dodatkowo narodziny bliź¬niaków. Arabella poszła jeszcze popatrzeć na Josha Baldocka, który brał udział w zawodach we wspinaniu się na wy¬smarowany łojem słup. Młodzieniec miał na sobie stare ubranie, pobrudzone już po pierwszym etapie konkurencji. Widząc Arabellę, uśmiechnął się do niej szeroko, ona zaś po chwili wahania pomachała mu ręką. Lysander również przyglądał się z boku Joshowi. Kiedy po zakończeniu konkursu zawodnicy umyli się przy studni i poszli w stronę stoiska z piwem, kiwnął na chłopca. Josh, nieco zdenerwowany, podszedł z wolna. Nie zapom¬niał ich ostatniego spotkania, jednak markiz nie miał zamiaru czynić mu wymówek. - Czy potrafisz trzymać język za zębami? - zapytał. Młodzieniec wybałuszył na niego oczy, ale przytaknął skwapliwie. - Dobrze, w takim razie chcę, żebyś coś dla mnie zrobił. Josh znowu kiwnął głową, tym razem ostrożniej.