- A, tak, bazgroły Thomasa. - Kingsfeld się zaśmiał. - Lepiej nie trzymać niczego, co w wypadku niespodziewanej śmierci wprawi spadkobierców w zakłopotanie. - Oglądał pan kiedyś jego prace? Nie rozumiem, jak mogłyby wywołać inną reakcję niż dumę i jednocześnie smutek, że nie zdążył rozwinąć talentu. - Więc uważa się pani za znawczynię sztuki? Victorię coraz bardziej irytował ton pobłażliwej wyższości i przekonanie Kingsfelda o jej ograniczeniu umysłowym. Nie miała ochoty być dla niego uprzejma tak jak ostatnim razem. - Może nie szkiców węglem i ołówkiem, ale pejzaży. Szczególnie lubię ogrodowe portrety Gainsborougha. - Dla mnie są zbyt romantyczne i przesłodzone. - Sądziłam, że celem sztuki jest pobudzanie do refleksji oraz uwiecznianie piękna. - Object d'art, celem sztuki, moja droga pani, jest zarabianie pieniędzy. - Sztuka może przynosić pieniądze, ale ma własną raison d'etre, rację bytu. - Mówi pani jak Thomas. Ja uznaję tylko rzeczy, z których jest pożytek. Inne odrzucam. - Przez pożytek rozumie pan wyłącznie materialne korzyści? - Niech pani nie próbuje tego pojąć, moja droga. Kobiety po prostu nie są w stanie przyswoić sobie zasad ekonomii. Victoria uśmiechnęła się z przymusem. - Co zgodnie z pańską argumentacją czyni je bezużytecznymi. W takim razie nie będę panu zajmować czasu. Podeszła do męża, nie próbując nawet ukryć wściekłości. - Lord Kingsfeld pragnie z tobą pomówić - oznajmiła sucho i oddaliła się pospiesznie. Astin Hovarth był kompletnym osłem. Nie mogła sobie darować, że nie powiedziała mu tego wprost. - Mój Boże! - szepnęła Alexandra Balfour, biorąc ją pod ramię. - Wiesz, że dym idzie ci z uszu? - Zamierzam jeszcze dzisiaj napisać do Emmy Grenville i poradzić, żeby do programu szkoły włączyła szermierkę i strzelanie z pistoletu. Kobiety powinny umieć bronić swojego honoru. - W pojedynkach? - Niektórzy mężczyźni są tak głupi i uparci, że do zmiany zdania może ich przekonać jedynie kula w zakuty łeb. - Lepiej usiądź! Przyniosę ci szklankę ponczu. Alexandra pchnęła Victorię na krzesło. - Lepiej brandy. - Dobrze, ale obiecaj, że nie powtórzysz mężowi tego, co właśnie powiedziałaś. - Dlaczego... O rany! Nie mówiłam poważnie.