University. Pan młody, dumny i szczęśliwy, prosto z katedry St Paul zawiózł żonę do swego wielkiego mieszkania z wyjściem do ogrodu przy Holland Park, gdzie rozpoczęli nowe życie. Niemal niezmącone szczęście trwało aż do ukończenia trzech lat przez ich pierwszego syna Edwarda. Drugi syn Jack miał wtedy zaledwie rok, rodzina zdążyła też dorobić się własnego domu, a jedyną skazą na tym bliskim ideału życiu Lizzie była wykryta u Edwarda alergia na psy i koty. Inna - o wiele mniej przyjemna - strona natury jej męża, ta, z której Lizzie aż za dobrze zda sobie sprawę w miarę upływu czasu, objawiła się po raz pierwszy jako smuga ciemności, słaby, ostrzegawczy wyciek płynu hamulcowego, sygnał zbliżających się kłopotów. Zdarzyło się to w lecie 1993 roku, w następstwie wieczoru, na którym celebrowano przyjęcie przez Vicune Press pierwszej książki Lizzie „Wygłupy w kuchni", napisanej po kilku latach publikacji wyłącznie artykułów prasowych. Christopher wrócił właśnie do domu z Londynu, wypompowany po wielogodzinnych operacjach w klinice Beauchamp (której był dyrektorem) i w szpitalu St Clare. Mimo to przywiózł z sobą bukiet białych róż, nie omieszkał też powiedzieć żonie, jak bardzo jest dumny z jej mądrości i jaką wspaniałą karierę ma jeszcze przed sobą. Nie bacząc na swoje zmęczenie, uparł się, by uczcili ten fakt kolacją w eleganckiej restauracji Bray, gdzie spędzili razem fantastyczny wieczór. Około trzeciej nad ranem Christopher obudził Lizzie, zapalając nocną lampkę po swojej stronie łóżka, podciągnął jej koszulę i dotąd pieścił ją między udami, aż nabrał pewności, że jest całkowicie rozbudzona. - Daj spokój, spać mi się chce - poskarżyła się, odsuwając jego rękę. - Nie szkodzi - odparł i dalej robił swoje. Pierwszym zgrzytem był pocałunek - wyjątkowo brutalny, chociaż już po paru sekundach ta intensywność rozpaliła w niej pożądanie i sama także zaczęła go całować. - O Boże, Lizzie... - westchnął i natychmiast wszedł w nią z nieznaną jej dotąd brutalnością. - Nie tak ostro, kochany - zaprotestowała po chwili. - Cicho! - warknął, nie zwalniając tempa. Lizzie powiedziała sobie później, że nic wielkiego się nie stało, ot, zwykły incydent, o którym postara się jak najszybciej zapomnieć. Po prostu jej mąż odrobinę (nie, wcale nie odrobinę) przesadził. I ten ton: „Cicho!". Nigdy tak do niej nie mówił. Poruszyła tę sprawę rano przy śniadaniu: - To w nocy było dość niezwykłe, wiesz?